home

Hallo mensen,

Iedereen heeft recht op zijn eigen rontgenfoto, dus hier die van mij.

Het is duidelijk te zien dat mijn wijsteen gebroken is. Deze reis begon met een foto in een ziekenhuis en zo eindigt hij ook. Daar tussen was het geweldig zoals jullie begrepen hebben.

Dat ik thuis weer welkom was blijkt uit de laatste foto.

Bedankt voor alle reacties en support. Ik hoop jullie binnenkort weer te spreken. Voorlopig even revalideren.

Groet Jos

aanvulling van Josien

Hallo allemaal,

Ik heb net Jos gesproken. Het gaat goed met hem. Gisteren is hij geopereerd en is de infectie uit zijn voet verwijderd. De operatie is prima verlopen. Hij wordt zeer goed in de gaten gehouden en de zorg is professioneel. Hij verwacht begin voldende week uit het ziekenhuis ontslagen te worden. Zodra de artsen hier een definitieve uitspraak over doen, kan de terugreis geregeld gaan worden.

We houden jullie op de hoogte.
Groet namens Jos
Josien

"Breaking News"

Lieve lezers,

Dit journaal eindigt zoals het begon, in het ziekenhuis. Door een val van mijn fiets op het laatste stukje naar de Argentijnse grens, ongeveer 12 dagen geleden, brak ik mijn middenvoetsbeentje. Het was wel pijnlijk, maar ik heb er toch een aantal dagen op doorgelopen. In Puerto Natales kreeg ik echter een ontsteking in mijn voet en ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Daar werd de breuk geconstateerd en werd ik naar Punta Arenas vervoerd per ambulance. Met grote hoeveelheden antibiotica wordt nu de infectie bestreden en daarna kom ik op transport naar Nederland.
Jammer, maar deze vakantie zit er dus bijna op.

Indien jullie mijn verslag hebben gelezen begrijp je dat ik een geweldige tijd heb gehad. Ik betreur alleen de halve seconde van de val. Chili is echt geweldig en de Chilenen zijn geweldig. Gastvrij en ongedwongen.

Marjolein, een nederlandse fietser (www.marjoleinopdefiets.web-log.nl) heeft me geholpen met allerlei praktische zaken als vervoer van bagage en fiets naar Punta Arenas. Zij heeft daarvoor haar tocht in het zuiden omgegooid en een paar dagen uitgesteld. Marjolein, je bent een kei!
In Punta Arenas wonen toevallig twee jongens die ik op de Carretera Austral heb ontmoet, Filo en Martin. Van Martin had ik een telefoonnummer. Zij zijn in het ziekenhuis bij me geweest en willen nu verder helpen met praktische dingen als vervoer bagage etc. Mijn verzekering zorgt ook voor de nodige logistieke zaken.

Ik hoop jullie binnenkort weer allemaal gezond en wel te zien!

Jos

Nog wat sfeer

Josaalders@hotmail.com De email die ik wel lees. Saxion mail nauwelijks te laden.
Ik ben nu in Porto Natales, vanwaar je naar de Torres del Paine kunt komen.
Bij de marmerrotsen, een zwempartij.

De redding van de kayakkers.


Wachten op de boot Puerto Jungay.

Onderweg op de Carretera, wij hebben bij deze huisjes gekampeerd en werden gastvrij ontvangen.

Caleta Tortel een dorpje zonder straten maar alleen vlonders.

Bij de Gletschjer Perito Moreno.

Groet

fotos

De boot van Villa o Higgins naar Arg. Ruig maar geweldig. (kayakkers gered)
Een voorbeeld van de Homo Grafiticus, opname bij Cerro Castillo.

Een rontgenfoto van de man die brood aan het bakken is. Bij het oversteken van een rivier (te paard) kreeg hij een boomstam tegen zijn been. Kuit en scheenbeen gebroken. Het kostte hem 2,5 dag om in het ziekenhuis te komen. Wij kampeerde bij deze man en hij was erg gastvrij. Wij aten bijvoorbeeld al zijn brood op.



















Hier een Foto van Fitz Roy, gezien vanaf de Ch. Arg. grens.

Groeten van Jos uit El Chalten. Morgen naar El Calefate. Het gaat nog steeds prima hier, maar langzamerhand komt ook thuis weer in zicht. Ik denk niet dat ik helemaal naar het zuiden ga, maar in Patagonie blijf. We zien wel.

YES Carretera Austral

Dag lieve lezers.

Ik ben er. Op 31 januari fietste ik de grote stad Villa o Higgins binnen. Weer een plaatsje van niks maar wel het eindpunt van de Carretera. Geweldig wat en tocht.
1250 km over de inmiddels bekende grindwegen.

van V. o H. ging de tocht verder naar Lago V. o H. (8km) met een boot staken we dit meer over. de boot vaart alleen bij goed weer en wat dat betekent werd snel duidelijk nauwelijks hadden we de steiger verlaten of we voeren pal tegen de wind in, wind die van de gletschers komt. Een ruige tocht, en ja sorry hoor maar weer prachtig. Onderweg werden twee kayakkers van de rotsen geplukt. zij zaten al 3 dagen daar en konden niet terug vanwege de hoge golven. Aan de overkant gekomen moesten we 22 km lopen naar de Argentijnse grens. Fietsen ging nauwelijks op dit pad. Dat was trouwens behoorlijk zwaar.
Onderweg zagen we steeds Fitzroy, een zeer markante bergketen.
Bij de Arg. grens was weer een bootje over weer een ander meer Lago Disierto, daarna 37 km gefietst over een fietspad (geintje) naar El Chalten.

In El C. blijf ik een aantal dagen om te relaxen. Gister heerlijk Arg. gegeten Asayo of zo iets. Heel veel vlees van de gril, met een fles wijn.

Gister ook afscheid genomen van Fernanda, Alvaro en Remi. Zij gaan weer richting huis. Het was een prima stel. Bijzonder dat we samen 22 dagen lang dit avontuur beleefde. Door hen had ik heel bijzonder ontmoetingen met allerlei mensen. Sliep in de meest goedkope hospidajes, en kampeerde op soms bizarre plekken.

Fernanda, Alvaro en Remi, thanks a lot.

Alle internet gaat hier per sateliet, dus ik sluit deze log zonder plaatjes, maar zal in de volgende proberen een paar plaatjes te laden.

hola hola

Hier weer een berichtje uit Chili. Rio Tranquilo.
Een prachtige wandeling gemaakt in Cerro Castillo, (zie foto) en s'avonds nog rotstekeningen bekeken in de buurt. Je mag er weilswaar niet flitsen maar iedereen mag wel zijn vieze handen proberen te passen op de afdrukken die 10.000 jaar geleden gemaakt zijn. De volgende dag langs een dood bos gereden, door as van een uitbarsting in 1991 is dit bos venield. Het groepje fietsers is inmiddels uitgebreid tot 7, waarvan ik de oudste ben.
Vandaag marmerrotsen bekeken in een heel groot meer. General Carrera
Ik sta nu met 15 andere tentjes op een heel klein veldje achter een huis.
De reis blijft steeds heel indrukwekkend.
Toch nog een foto. (1 logje gewist) maar commentaar van Peter en Martin gelezen.

Peter ik weet werkelijk niet of dit wat voor je was geweest, maar ik denk van wel. En Martin, het fietsen in een groep gaat prima, ik fiets meestal alleen achteraan, en men wacht op mij. Soms wel 50 minuten.

Coyhaique

.

foto fiets : onderweg jahoor!!

foto gletscher: Na 30 km fietsen, nog even na een gletscher gerend (ik niet hoor) de gletscher kwam 30 jaar geleden nog tot aan het meer maar is zich nu aan het terugtrekken. Hier zag ik overigens weer kolibries. Even gewacht tot een groot stuk ijs zich in het dal stortte.
foto uitzicht: Zicht op Coyhaique vanaf uitkijkpunt. Moeilijk te zien omdat de weblog de foto´s verkleint.

foto kerk : Vrij kamperen in Amengual, douchen, internetten, bellen in gemeenschapshuis

foto meisje :Puyuhuapi een plaatsje aan de kust.

Coyhaique

Dag lieve kijkbuiskinderen. Zit nu in de grote stad C. na een nog steeds prachtige fietstocht. Eerst ging de route langs heel veel rabarber en bamboe, maar nu is het landschap weidser en kaler.

Het is echt een variant op onze eetbare rabarber. Eerst dacht ik dat het een soort heel groot hoefblad was, maar nee het is eetbaar spul, we zijn zelfs een keer s´nachts op rabarberjacht geweest met een ranger om de jonge loten te vinden, en dat is dan weer niet zo makkelijk.

Op de camping waar ik nu sta, de goedkoopste in de stad!!! ligt een dood schaap op het dak tegen de lekkage. Het is werkelijk een beetje smerig allemaal. Fernanda een van de studenten ligt nu ziek op bed, dus ik twijfel of zij verder trekken. Alvaro haar vriend heeft ontstoken ogen en kan zijn lenzen niet in. Een bril heeft hij niet en zonder lenzen ziet hij zo weinig dat fietsen niet verantwoord is.

De helft van de route zit er op (600 km) dus het wordt nu een kwestie van doorzetten. De volgend 100 km is nog asfalt en daarna weer de grindbak in. Volgens de beschrijvingen het mooiste stuk van de camino.

Met mij gaat het goed, het is wat minder eenzaam nu ik met een groepje reis en ik geloof eigenlijk ook wel dat ik het fietsen volhou dankzij hen. Voor hen is het vanzelfsprekend en in mijn eentje had ik me misschien eerder afgevraagd ´Moet ik dit echt doen.´ Vooral wanneer je in een haarspeldbocht bergopwaards in een hoop grind een tegenligger (vrachtwagen) tegenkomt die een massa stof doet opwaaien. Ik bedoel maar.

Morgen weer verder naar een natuurpark Cerro Castillo waar ik met Remy een aantal dagen ga lopen.

Internetten zal vanaf nu wat moeilijker worden maar blijf me volgen.

Allemaal weer bedankt voor jullie commentaar en blijf schrijven.

Jos